Lohusalik Depresyonu 😿👁🍁

Anne olmak dunyanin en mucizevi seylerinden biri.Dogum yapabilmede allah tarafindan kadinlara verilmis en yuce,olaganustu sey...
Ama bir sorum var Hakim bey✋
Anne olma duygusu "gercekten" dogum yaptigin andan itibaren mi hissedilir?
Ben anne olabilmeyi dogurarak degil,yasayarak ogrenenlerdenim cunku👧
Bugun ki konum bizzat kendiminde yasadigi dogum sonrasi lohusalik depresyonu.Sanirim yazarken zorlandigim yazilarimdan biri olucak ama en icten sekilde yasadiklarimi paylasacagim.Paylasacagim ki; bu durumu yasayanlar kendilerini yalniz hissetmesin.
Ben cok hissettim cunku.Fazlaca hirpalandim bu yetersizlik duygusu yuzune.

Hamileligimi gayet guzel gecirdim.Mide bulantim,asiri kilo alimim,kanamam yada dusuk tehlikem olmadi.Ama 34.haftadan itibaren plasenta previa adinda bir gebelik problemiyle karsilastim yataktan kalkmamak zorunda kaldim.(Turkce karsiligi bebegin plasentasinin onde gelmesi durumu)Cok daha fazla problemlerde yasadim ama cok detaya inmeyecegim.Erken dogum riski son ayimda cok fazlaydi isin ozeti.Iyi yada kotu bu durumlarida atlattiktan sonra 2 subat 2016 tarihinde spinal sezeryan olarak,Ayaz'imi kucagima aldim.Oglumla o ilk bakisma,tanisma anini esimle beraber iliklerime kadar yasadim.Hayatimin en ozel aniydi💕
Dipnot:Hamileligimin o zor anlarinda ve dogumumda ailem malesef ki yanimda olamadi.Sartlar elvermedi bir turlu.Yurtdisinda yasamanin bir dezavantaji daha diyelim✌
Sonrasinda Odamiza gectik.Gelen giden derken aksam oldu.Esimde gitti.Yalniz kaldim.Evet yanlis duymadiniz!Yeni dogum yapmis bir kadin ilk gununde yalniz kalir mi ya??(Buranin hastane kuralidir.Saat 9 dan sonra ziyaretci yasaginin olmasi,refakatci kavrami diye birsey yok!Istersen bebegini hemsireye verip sabaha kadar dinlenebilirsin.Tabi.Hemen verdim bende zaten evet😐)Ne olduysa iste o gece oldu.Ayaz durduraksiz sabaha kadar agladi.Ameliyatli halimle kalktim,titreyerek altini degistirmeye calistim.Bir yandada sutumun gelmesi icin 2 saatte bir pompa yaptim.Yan tarafimda yatan hastayida rahatsiz etmemek icin 1000 takla attim.BEN DAHA YENI DOGUM YAPMISTIM YA!
Sabaha karsi 5 sularinda aglayarak esimi aradim.Dedigim aynen şu idi.
"Yakup gel ben yapamiyorum".
Kendimi inanilmaz kotu,yetersiz,yalniz hissediyordum.Esim geldi.Ayazi ona teslim edip;  tuvalete gidiyorum dedim.Ve sonra hüngür hüngür "Ben naptim?" diye agladim.Ogluma bakamayacagimi düşünüp durdum.Öyle ki Ayaz'i her kucagima alisimda terler bosalttim,enseme agrilar girdi.Tuhaf bir savunma mekanizmasi yarattim birde.
Oğluma benden başka kimse bakmicak!!Bakamaz!Bakmamali!!!!!??
Lohusa kafasi dedikleri sey iste tamda bu.Ne kadar büyük bir hataaaaaa!Yardim almayi asla kabul etmemek!Yapmayin.Ben yaptim.Siz yapmayin.
Biliyorum o sirada insanlardan nefret ediyorsunuz.Her kafadan bir ses cikiyor çünkü!
"Bebegi sevmeye geliyoruz!" adi altinda yapilan ziyaretlerde,soylenilen o "fütursuzca!" sozler sizi iyicene paramparca yapiyor.
"AY BU COCUK AÇ!"Evet bilerek ac birakiyorum.
"EMZİR!"Evet bilerek emzirmiyorum.
"OYYY NE KADARDA KÜÇÜKMÜŞ BUUUU"Evet küçük. Bilerek küçük doğurdum.
Çünkü ruh hastasiyim EVET!
Haklisiniz yani.Ama destek almak;sizin fiziksel ve ruhsal olarak sagliginizi korumak,bebeginize daha verimli bakabilmek icin cok önemli.Gereksiz gurur yapmanin bir faydasi yok. (En azindan ilk 3 ay)



Hastaneden çıkıp,evimize geldik.(Ama bende bir turlu durmak bilmeyen bir ağlama istegi devam etmekte)Kafamda durduraksiz şekilde dönen "Nasil bakicam,nasil buyuyecek"sorusu ile.
Üzerine emme problemlerimiz basladi.Devamli pompa yapiyordum.Anne sütü alsin diye paraladim durdum kendimi.Mastit oldum oğlum daha 28 günlüktü hastaneye yattim 40 derece ateşle.Ama lanet olasi sey geçmek bilmedi bir türlü(abse yapti)!3 aylikkende abse ameliyati oldum.Operasyon sonrasi eve giderken "Allahim yeter nolur"diye bagira bagira yalvardim,dua ettim.Emziremedimde bi turlu.Yalniz kaldigimda delicesine agladim,agladim,agladimmm...Iyicene yetersiz hissettim kendimi tuz biber oldu✌Bu sefer esimde benim durumumdan mutevellit babalik depresyonuna girer gibi oldu.İlk cocugumuzdu ya sonucta yanimizdada kimse yoktu.Asiri tecrubesizdik.Birbirimizi yedik bazi gunler.Ama yinede tek dayanagim hep o oldu.Bez degistirmeyi bana esim ogretti mesela.Evet suanda burnumun ucu sizladi...Seviyorum seni be adam!
Ayaz kolikti.Aksam 5 ile 7 bucuk arasinda sanki etini kopariyormuscasina aglama krizleri oluyordu.Kucagimda devamli sallayarak"uyu annecim gectiii gectiiiii" der dururdum.
Sonra mama problemlerimiz oldu.Siddetli fiskirir tarzda kusmalarimiz.Reflu cikti basimiza birde.
2 kerede havale gecirdi.Hatirlamak dahi istemiyorum.Cok kotu oluyorum.
Yani Ayaz dogdugu andan itibaren zor bir bebek oldu.Ilerde bu yazimi olduda okursan diye soyluyorum canim oglum "ANANI COK YORDUN"😃

Benim lohusalik depresyonum yalnizliktan,destek almamaktan,oglumunda narin bir cocuk olmasindan dolayi tam tamina 16 ay surdu.Dile kolay dimi?16 ay.

Uzerini hafif giydirmistim hava sicak diye ama üşüdügünü farkettim.Yanimiza,yatagimiza getirdim aramiza koydum.Uzerini orttum.Kokladimmm koklladimmmm.Esime baktim,Ayaz'a baktim.Agladim...
"BITTI!" dedim.

Ben ki Ayazi kucagima aldigimda icimden hayir ya olmuyor iste bakamiyorum,ona birsey olucak korkusuyla; caktirmadan anneme,kayinvalideme,esime veren o korkak kizdim.
Simdilerde ise onsuz ben neymisim?napmisim? diyip duruyorum.Anneligin nedemek oldugunu yasayarak ogrendim yani.

Yazimin sonundada 2 3 damla gozyasimi birakiyorum sana lohusa kardesim. GECICEK!  GECTI.
Guzel gunler bizimle,uyku dolu gecelerde😀...
Selametleeeee🙋🙋

Yorumlar